Μένει σ” ένα μικρό σπίτι. Γράφει κατά παραγγελίαν των συναισθημάτων και των κεραιών του. Τον πειράζει η εποχή και το σινάφι του. Χαίρεται και στενοχωριέται με βαθύ τρόπο. Ερωτεύεται και πιστεύει στους ανθρώπους. Σήμερα που διασχίζουμε την Έρημο της βαθύτερης Καπιταλιστικής Κρίσης, οι συνάδελφοί του καλλιτέχνες (τουλάχιστον οι περισσότεροι) σέρνονται στην αυλή του Αυτοκράτορα για καμιά χορηγιούλα, είναι έρμαια των δημοσίων σχέσεων και των μανατζαραίων, υπάλληλοι χωρίς όραμα, τραγικές φιγούρες -σαν τα γυμνά παιδιά, υποχείρια και αιχμάλωτα στην βίλα του Σαλό του Παζολίνι που πειραματίζονται πάνω τους οι ανώμαλες κυρίες με τις γούνες και οι φασίστες αξιωματικοί. Ο Σταμάτης Κραουνάκης με μια εσωτερική πειθαρχία-που μόνον αν τον ζήσεις, την καταλαβαίνεις-έχει κάνει εδώ και χρόνια μια μετάβαση χωρίς να αναιρέσει τις βασικές του τις αρχές. Τώρα μιλάει καραμπινάτα πολιτικά για τον καιρό του, χωρίς να αποποιείται τις βασικές του δομές: Χατζιδάκις, Ζαμπέτας, Tiger Lillys, Μιούζικαλ, Βουτσινάς, Κουρτ Βάιλ, Χιώτης. «Ο μοναδικός δυνατός ρόλος είναι να ήμαστε ειλικρινείς, να θυσιάζουμε τον εαυτό μας, να δίνουμε στα λόγια μας το μέγιστο της αναγκαιότητας, της αλήθειας, της εντιμότητας». Αυτή ήταν η απάντηση του Παζολίνι σε ερώτηση ενός φοιτητή στο Πανεπιστήμιο της Μπολόνια για τον ρόλο των διανοουμένων και των καλλιτεχνών. Και χρησιμοποιώ αυτή την διατύπωση απόψε που βρέθηκα στην πρεμιέρα του «Δεν Μασάμε» του Σταμάτη Κραουνάκη και της Σπείρας στο αίθριο του Ελληνικού Κόσμου. Ένα απολύτως αυτοσχεδιαστικό-αλλά και βαθιά δομημένο-θέαμα, ένα υβρίδιο μεταξύ θεάτρου και μιούζικαλ, ένα μετά-αναψυκτήριο με δύο πιάνα, δεκάδες τραγούδια του Σταμάτη αλλά και αναπάντεχα κομμάτια όπως το «Μην Απελπίζεσαι» του Τσιτσάνη ή το «Καινούρια Τώρα Ζωή» της Βέμπο, αλλά και επιθεωρησιακά τραγούδια του καιρού μας, εντός του τραπεζιτικού κήτους. Και χρησιμοποιώ το παραπάνω απόσπασμα του Παζολίνι, γιατί αν σήμερα οι περισσότεροι καλλιτέχνες είναι ΓΕΛΟΙΟΙ και ΚΟΤΕΣ μπροστά σε μάνατζερς, μίντια, χορηγούς και αφεντικά, ο Κραουνάκης αρθρώνει λόγο απέναντι σε μια βαρβαρότητα που σε λίγο θα μας θέλει να ψηφίζουμε μέσα στις τράπεζες.
