Στίχοι – Λίνα Νικολακοπούλου
Μουσική – Σταμάτης Κραουνάκης
Τραγούδι – Σταμάτης Κραουνάκης
Το `χω,
είχα χάσει το στόχο,
κάθε λέξη και πράγμα,
σαν πελώριο φράγμα, με κράταγε.
Να κυλάω, να λιμνάζω,
στη σκιά μου να μοιάζω,
στο διάφραγμα κάτι με πάταγε.
Το `χω,
ξαφνικά το σκοπό μου,
το γνωστό εαυτό μου, διέκρινα.
Χιλιανοί μου εργάτες, ζωντανοί ισοκράτες,
μου μιλούσε η ζωή, μα την έκρινα.
Το `χω,
μαζεμένο το μέλι,
να το βρει όποιος θέλει, δε χάθηκε.
Το `χω,
από φίνο θυμάρι, όποιος θέλει ας το πάρει,
στο ταξίδι του κόσμου αν πικράθηκε.
Το `χω
κι είμαι απόψε απαρτία, είμαι ο λόγος κι η αιτία
και βλέπουμε,
τ’ ανοιγμένο κανάλι, τί θαμμένο θα βγάλει,
τα φτερά, για να βγουν, τα προβλέπουμε.
Το `χω,
είχα όνειρα λόχο, σ’ ερημιές πολυβόλα,
μάτια ονειροπόλα και τρέχαμε,
σ’ αναμμένες πορείες, σ’ αγκαλιές κι ιστορίες,
σαν κορίτσι, καρδιά, σε προσέχαμε.
Το `χω,
ο βρεγμένος φοβάται μια βροχή που θυμάται πώς σφύριζε,
σαν κομμένο καλάμι, σ’ άλλης όχθης ποτάμι,
μου μιλούσε η ζωή μα δε γύριζε.
Το `χω,
μαζεμένο το μέλι,
να το βρει όποιος θέλει, δε χάθηκε,
Το `χω,
από φίνο θυμάρι, όποιος θέλει ας το πάρει,
στο ταξίδι του κόσμου, αν πικράθηκε.
Το `χω,
κι είμαι απόψε απαρτία, είμαι ο λόγος κι η αιτία
και βλέπουμε,
τ’ ανοιγμένο κανάλι, τί θαμμένο θα βγάλει,
τα φτερά για να βγουν, τα προβλέπουμε.
