Ποίηση – Κική Δημουλά
Μουσική – Σταμάτης Κραουνάκης
Τραγούδι – Σταμάτης Κραουνάκης
Άλλους μας φέρνει ένα φιλί
στο κρύο μέτωπο της πλήξης, μερικούς,
μας ξετρυπώνει ο έρωτας,
στα βάθη των κινδύνων του να σβήσει.
Άλλων μια μνήμη είναι ο κομιστής
κι όλους μαζί θαρρείς πως μας γεννά
ο φόβος του θανάτου.
Σκάβω, μήπως δεν είσαι τόσο άθεος,
σκάβω, μήπως δεν είσαι τόσο άθεος,
μη στάθηκες κι εσύ, πρόωρος, αισιόδοξος σαν όλους.
Έπλασες τον κόσμο, πριν χρειαστεί να κλάψεις,
έπλασες τον κόσμο, πριν χρειαστεί.
Λίγο σε αθωώνει αυτή η σκέψη,
όπως αθωώνει προς στιγμήν το φεγγάρι
μόλις φανεί,
την τόση σκοτεινότητα τριγύρω,
σχεδόν την εξυμνεί.
Άλλους μας φέρνει ένα φιλί
στο κρύο μέτωπο της πλήξης, μερικούς,
μας ξετρυπώνει ο έρωτας κρυμμένους,
στα βάθη των κινδύνων του να σβήσει.
